Marsze, biegi, wystawy, prelekcje, artystyczne występy i sportowe rozgrywki, wspólne śpiewy, uroczyste nabożeństwa, ale też przekraczające coraz bardziej poznańskie rogatki świętomarcińskie rogale oraz gęsina w różnej postaci.

Co można robić 11 listopada? Wiadomo – obchodzić Święto Niepodległości. Jak? A to już jak kto woli… Uroczyście, patetycznie na akademii. Marszowo na warszawskiej paradzie, z okrzykami i racami. Spokojnie, religijnie w kościele. Rekreacyjnie sportowo, wyczynowo...

Kolejny raz zdaliśmy egzamin. Z radością o tym piszę. Egzamin z zaangażowania i hojności. My mieszkańcy regionu, mazowszanie. W Ciechanowie, Pułtusku, Płocku, Warszawie i Radomiu oraz innych miastach i miejscowościach, gdzie odbywały się kwesty na renowację zabytkowych nagrobków.

Tytuł mojego dzisiejszego felietonu może dla niektórych brzmieć nieco dziwnie, ale jednak dzieje Mazowsza kryją sporo takich niecodziennych historii i nietuzinkowych postaci. Dotyczy to również diecezji płockiej, która w ponad dziewięćsetletniej historii miała trzech książąt-biskupów z dynastii panującej.

W ubiegły weekend po raz kolejny majstrowaliśmy przy czasie. W nocy z soboty na nadzielę cofaliśmy go o godzinę. No i co? Staliśmy się młodsi, przeżyliśmy coś szczególnego jeszcze raz, wróciliśmy do jakiejś szczęśliwej chwili? 

List składał się z trzech słów, ale sprawił mi radość jakbym przeczytała dobrą książkę. Gdyby ktoś mnie obserwował, zobaczyłby na mojej twarzy szeroki uśmiech. Osobie postronnej słowo: „Odchodzę” mogło się różnie kojarzyć. Osoba wtajemniczona wiedziała, iż niesie ono pozytywną informację.