Luty to idealny moment, żeby ruszyć na poszukiwania zrzuconego poroża jeleniowatych. Jest to materiał wykorzystywany m.in. przez rękodzielników. 

Poroże to twardy, kostny twór wyrastający z tzw. możdzenia (lub nasady) umiejscowionego na kościach czołowych. W czasie wzrostu poroże pokrywa scypuł, stanowiący cienką, ochronną warstwę skórną pokrytą delikatną sierścią. Scypuł jest ścierany o pnie drzew przed rykowiskiem, wypadającym we wrześniu. 

Poroże pełni głównie funkcję reprezentacyjną - rzadko dochodzi do walki. 

Po okresie rykowiska poroże w zasadzie nie jest jeleniowi już potrzebne i późną zimą zostaje zrzucone. Rany na możdzeniu szybko się goją, a na miejscu zrzuconego poroża byk nakłada nowe. To niezwykłe, że w ciągu kilku miesięcy poroże osiąga czasem imponujące rozmiary - poroże to najszybciej rosnąca tkanka występująca u zwierząt i rośnie z prędkością 1,5 cm na dobę!

- opisują Lasy Państwowe. 

Okres zrucania poroża jest zależny od wieku byka. Im starszy byk, tym wcześniej je zrzuca, i tym bardziej ma imponujące poroże.

Oprócz jeleni imponującym porożem mogą pochwalić się również łosie. Poszukiwacze mogą natrafić także na zdecydowanie mniejsze poroże kozłów sarny zwane parostkami. 

Po co zbierać poroże? Niektórzy po prostu je kolekcjonują. Największą satysfakcję sprawia odnalezienie pary, czyli zarówno lewej jak i prawej tyki (jeleń) lub łopaty (łoś). Są także osoby, które z poroża wytwarzają piękne przedmioty - biżuterię, rękojeści noży, żyrandole itd. W niektórych krajach sproszkowane poroże służy jako... afrodyzjak.