Większość naszych znajomych zapytanych powie, że nie lubi poniedziałków. Od lat powtarzamy, mniej lub bardziej świadomie, tę formułkę. Przed laty użyta została nawet jako tytuł komedii filmowej, z niezapomnianym epizodem Bogdana Łazuki wracającego w poniedziałek z niedzielnej balangi. 

Był poniedziałek 18 maja 1699 r. Do niewielkiej wsi Kołoząb, położonej nad rzeką Płonką, zjechał się sąd ławniczy płoński, któremu przewodniczył ówczesny podwójci płoński Antoni Przyborowski.

Do niedawno przedrostek „neo” kojarzył nam się najczęściej z grupą kabaretową Neo-Nówka. W tym wypadku nazwa śmieszna sama w sobie, ponieważ zawiera rodzaj powtórzenia (masło maślane). Ale sprawa jest poważniejsza, bo obecnie przedrostek „neo” w Polsce oznacza stan niezgodny z konstytucją (i innymi aktami prawnymi), niesie za sobą problemy w funkcjonowaniu kraju, instytucji, obywateli. I grozi nam, że rozpoczynający się rok 2024 upływał będzie pod znakiem walki z neo.

„Do końca nie wiemy”. Czyż to nie brzmi ciekawie, a i wieloznacznie? Jeszcze nie wszystko. „Żałowała z całego serca, że córka dokonała wyboru, skazując siebie na ostracyzm, a ją, matkę, na samotność tak ciężką i przygnębiającą jak jesienny mrok”. Mocne, prawda? I można to zdanie połączyć z poprzednim. „(…) z półmiskiem lasagne i nałożyła mu sporą porcję”. Hm, bez komentarza. Cofnijmy się nieco. „Trzeba tak żyć, by mieć zapas na czterdzieści dni – zapewniała staruszka”. Pasuje do tego przed nim, niekoniecznie do tego wcześniej. „Ależ nie trzeba było”. W końcu trzeba czy nie, i co takiego?

Od dwóch tygodni media lokalne i regionalne donoszą – informował o tym również TC – o wysokim poziomie wód w północno-mazowieckich rzekach. Wkra i Mławka już przed Bożym Narodzeniem przekroczyły w wielu miejscach stan ostrzegawczy, natomiast Orzyc i Łydynia znajdują się w strefie wysokiego stanu wody. Wszyscy ostrzegają, że obecne mrozy mogą doprowadzić do zatorów wodnych, a po ich ustąpieniu stan wód może stać się poważnym zagrożeniem.

Pachniało ubranym rano drzewkiem, kompotem z suszu i potrawami. Przy nakrytym białym obrusem stole siedziało trzynaście osób, w tym troje domowników.