Już od kilku miesięcy o polskiej oświacie w mediach głośno. Niech więc w tym szumie medialnym znajdzie się też trochę miejsca na spojrzenie w przeszłość, i to tę całkiem niedawną, czyli okres „Polski Ludowej”, która pozostawiła po sobie wiele ambiwalentnych wspomnień, zarówno bolesnych, jak i napawających dumą i radością.

Bądźmy razem; razem możemy więcej; różnorodność to siła; lepszy powiat; budujemy powiat dla siebie; gmina bez układów; nowa jakość dla gminy; gmina jest najważniejsza; razem dla gminy, rodziny i wspólnego dobra; dla mieszkańców i z mieszkańcami; zawsze prostą drogą; z sercem i pasją zawsze do państwa dyspozycji; najlepszy wybór; twój wybór ma znaczenie; energia młodości, doświadczenie pokoleń; ostatnia na liście, pierwsza w działaniu; uczciwy i pracowity; nie obiecuję działam, ciężka i systematyczna praca kluczem do sukcesu…

Dla niektórych z nas ta ostatnia noc, z niedzieli na poniedziałek, była bardzo długa, innym minęła szybko, a dla kolejnej grupy nie różniła się niczym od poprzednich.

W nawiązaniu do jednego z ostatnich felietonów, w którym pisałem o losach sióstr ze Zgromadzenia Św. Katarzyny Dziewicy i Męczennicy, aresztowanych przez żołnierzy sowieckich na Warmii w styczniu 1945 r. i następnie więzionych w obozie NKWD w Ciechanowie, chciałem dziś jeszcze raz do sprawy tej wrócić.

To, że w polityce jest dużo brudu i zła, to oczywiste. Dowodzi tego cała historia rodzaju ludzkiego, pełna intryg i wszelkiego rodzaju konfliktów, włącznie z wojną.

– To się porobiło! W Warszawie sześciu, u nas pięciu – mówi znajomy. – Co oni tak ciągną do ratusza? – pyta. Już chcę odpowiedzieć, że nie wszędzie ciągną, bo w moim mieście tylko jeden, za to w Ostrołęce tylu co w stolicy, w Radomiu – siedmiu, a w Płocku i Siedlcach – tylu co w mieście zamieszkania znajomego, czyli w Pułtusku, ale przerywamy rozmowę.