Do niedawna dworce służyły głównie podróżnym. Stąd się wyruszało w podróż i wracało, żegnało i witało. Dworzec kolejowy (autobusowy również) jest często pierwszym miejscem publicznym, z którym stykamy się, przyjeżdżając do nowej miejscowości. Albo ostatnim – gdy ją opuszczamy.

Widujemy je czasami namalowane (w czerwonych płomieniach!) na murach, są symbolami, które mają straszyć w filmach, książkach i innych przekazach jako szatańska liczba. Czasami ozdabiają kurtki lub pojazdy gangów, motocyklistów-satanistów, różnego rodzaju buntowników. O co chodzi?

W najbliższą sobotę znów staniemy się zegarmistrzami światła, zaczniemy majstrować przy zegarkach. I zrobimy tak, że już po godz. 16 będzie nam się ściemniać. Tak dzieje się dwa razy w roku: w ostatni weekend marca wywołujemy sobie czas letni poprzez popędzanie wskazówek o godzinę, natomiast jesienią (w tym roku w nocy z 30 na 31 października) cofamy zegary i zarządzamy czas zimowy. Po co to robimy, nikt nie wie i nie rozumie…

Oto już jesień i pora umierać… Tak zaczyna się przejmujący Sonet 73 napisany przez Williama Shakespeare’a dawno, dawno temu, bo na początku XVII wieku. A całkiem niedawno, bo przed 15 laty, pięknie zinterpretowała go Danuta Szaflarska w filmie „Pora umierać”. Sam film, wbrew tytułowi jest pogodną, momentami dowcipną opowieścią o starej kobiecie (pani Szaflarska zagrała tę rolę mając 92 lata!), osobie obdarzonej dużym poczuciem humoru i swoistym dystansem do świata.