Każdy kto zanurzony jest w dystopijnej rzeczywistości politycznej jest pewnie przerażony ostrością słów wypowiadanych każdego dnia. Pisano już o tym opasłe tomiszcza i jest to wielka szansa dla językoznawców. Gdyby jednak tylko o słowotwórstwo chodziło, sprawa byłaby błaha.

Kiedy w 1980 r. wybuchła w Polsce „Solidarność” w kraju po raz pierwszy od wielu lat powiało wolnością. Może nie taką, o jakiej marzyli bohaterowie drugiej wojny światowej, żołnierze podziemia niepodległościowego czy działacze środowisk opozycyjnych, ale jednak sytuacja na tyle się zmieniła, że historycy okres między sierpniem 1980 a grudniem 1981 często nazywają „karnawałem Solidarności”.

No i stało się… W miniony piątek Państwowa Komisja Wyborcza zdecydowała o odrzuceniu sprawozdania finansowego komitetu wyborczego PiS za 2023 r., co oznacza obcięcie sporej części subwencji i dotacji. A może być jeszcze gorzej.

Jakkolwiek zostało sporo czasu, wybory prezydenckie zarówno w Polsce (w maju przyszłego roku), jak również w Stanach Zjednoczonych (w listopadzie br.) zajmują wiele miejsca w mediach. Bo nieformalna kampania wyborcza, choć w Polsce nie ma jeszcze zgłoszonych kandydatów, trwa już teraz w najlepsze.

Był wtorek 31 sierpnia 1982 r. Druga rocznica podpisania „porozumień sierpniowych” i ponad pół roku od momentu wprowadzenia w Polsce stanu wojennego. Na ulice ponad 60 miast w Polsce wyszły tysiące ludzie. Najwięcej w Warszawie, Gdańsku, Wrocławiu, Krakowie i Nowej Hucie oraz w miastach na Górnym Śląsku i w Zagłębiu Miedziowym.

Za parę dni obchodzić będziemy kolejną rocznicę wybuchu II wojny światowej. Mimo upływu 85 lat, data ta, jak cierń, tkwi w świadomości zbiorowej Polaków.